Przed premierą Anno 1404, twórcy gry ujawniają stopniowo budynki, które będzie można spotkać w orientalnym świecie. Zachęcam do przeglądania tego artykułu. Będzie on aktualizowany wraz z pojawieniem się nowych budowli.
Dotychczas przedstawione budynki:
Pompa wodna ze wschodu (niem. Die Noria) – nawadnia teren, co umożliwia, przemienić wysuszone krajobrazy pustyni w zielone łąki i płodne obszary. Dzięki tej technologii można stworzyć osadę w niesprzyjających pustynnych warunkach. Dostępna jest mała i duża pompa wodna.
Plantacja migdałów (niem. Die Mandelfarm) – jest otoczona maksymalnie pięcioma gajami migdałowymi. Przy właściwym nawodnieniu oraz na płodnej wyspie wszystkie gaje migdałowe zakwitają w różowym kolorze. Na plantacji produkowany jest podstawowy składnik potrzebny do wytwarzania marcepanu, którego wymagają mieszkańcy Anno 1404.
Cukrownia (niem. Die Zuckerverarbeitung) – na plantacji trzciny cukrowej (niem. Die Zuckerrohrplantage) farmerzy uprawiają trzcinę cukrową. Jest ona kamieniem węgielnym dla "białego złota wschodu" – cukru. Po zebraniu trzciny z pól, jest ona umieszczana w młynie cukru (niem. Die Zuckermühle). Tam, dzięki nieustannie obracającemu się kołu wodnemu, trzcina przetwarzana jest w cukier. Ostatnim punktem produkcji jest cukiernia (niem. Die Zuckerbäckerei). Tu cukier mieszany jest z migdałami i wśród wyśmienicie słodkich zapachów powstaje marcepan – niezbędny produkt do zaspokojenia potrzeb mieszkańców.
Bazar (niem. Basar) – natężony ruch i dostojne społeczeństwo oznaczają bazar, punkt docelowy posłów wschodu. Pod dachami z materiału, ludzie handlują wieloma egzotycznymi towarami. Ceny takich dóbr jak dywany, czy przyprawy są negocjowane z ich posiadaczami. Studnia znajdująca się na rogu bazaru, służy do zaspokajania pragnienia, a także do gaszenia pożarów.
Meczet sułtana (niem. Sultansmoschee) – otoczony sześcioma imponującymi minaretami, góruje pośród orientalnego miasta. Potężna złota kopuła religijnej budowli jest zapierającym dech symbolem, który podróżni mogą podziwiać już z dalekiej odległości. Wybudowanie tak pięknego i wspaniałego monumentu, wymaga dużego wysiłku. Budynek powstaje w ciągu czterech faz budowlanych, co pochłania wiele surowców. Ukończenie meczetu zapewnia miastu blask i chwałę.
Wydobywanie soli (niem. die Salzgewinnung) – głęboko pod ziemią w kopalni soli (niem. die Salzmine) znajdują się złoża. Sól jest transportowana na powierzchnię w ten sposób, że pod ziemią rozpuszcza się ją w wodzie, a później otrzymaną solankę wypompowuje na powierzchnię. Dalsze przetwarzanie następuje potem, ale w innym miejscu – w salinie (niem. Saline), czyli warzelni soli. Salina otrzymuje solankę z kopalni soli i węgiel z chaty węglarza (niem. die Köhlerhütte). Solanka jest doprowadzana do wrzenia i gotuje się ją tak długo, aż woda wyparuje. W tym czasie sól osadza się nad rurą w kadzi, a woda znika nad małym kominem w postaci pary. Węgiel troszczy się o konieczny upał, aby praca zakończyła była sukcesem. Sól, wyprodukowana w ten sposób, może kontynuować swoją drogę w gospodarce.
Chata węglarza (niem. die Köhlerhütte) – węglarz wykonuje swoją ciężką pracę wśród drzew, które po przetworzeniu dają węgiel, potrzebny później do produkcji soli w salinie (niem. die Saline). Jedno jest pewne: węglarzowi nigdy nie będzie zimno, kiedy spala drewno podczas swojej pracy.
Wytwarzanie skór (niem. die Lederherstellung) – soczyste łąki służą zagrodzie ze świniami (niem. der Schweinehof) jako doskonałe siedlisko. Tylko tutaj maciory mogą najeść się do syta i zaoferować, dzięki temu, skóry najwyższej jakości. Chłop musi regularnie odprawiać te zwierzęta do garbarni (niem. die Garberei). Energia wytwarzana jest w garbarni dzięki kołu wodnemu. Dlatego zakład ten należy budować na rzece. Garbarz może przejść z domu do koła wodnego przez prześliczny mały most z kamienia. Skóry od świń, przy pomocy soli, zostaną przerobione w skórzane kubraki, które w przyszłości ochronią mieszkańców przed zimnem i będą alternatywą dla habitów.
Chata drwala (niem. die Holzfällerhütte) – drzewo jest podstawowym surowcem do tworzenia budynków. Przydaje się ono wszędzie: do budowy dachów, narzędzi i płotów na dworach osiedla. Drwal pełni swoją pracę w lasach wyspy i ostatecznie wraca do swojej chaty, aby dalej przerobić surowiec. Stąd drewno może być przetransportowane na liczne place budowy.
Produkcja kawy (niem. die Kaffeeherstellung) – w południowej części archipelagu orientalnych wysp znajduje się teren pod uprawę kawy. Ten szlachetny napój jest typową używką, która cieszy szlachtę i patrycjuszy. Ziarna kawy zbierane są na plantacji kawy (niem. die Kaffeeplantage), następnie przenoszone są do prażalni (niem. die Rösterei). Prażalnia jest otoczona miłym zapachem. Tu ziarna przerabiane są w kawowy proszek, aby ostatecznie można było dostarczyć wyspiarzom gotowy produkt. Budynek upiększony jest prześliczną małą kopułą, przez co nie widać od pierwszego wejrzenia, jaka ciężka praca jest wykonywana w środku.
Wydobywanie pereł (niem. die Perlengewinnung) – morze oferuje bogate skarby natury. W muszlach znajdują się kosztowne perły, które zbiera poławiacz pereł. Dlatego chata poławiacza pereł musi zostać wybudowana blisko wybrzeża, tak żeby pilny robotnik miał krótką drogę do wody. Jeśli mu się poszczęści, małe kosztowności mogą trafić do producenta pereł (niem. die Perlenknüpferei). Tu pojedyncze perły łączone są z cudownymi łańcuszkami, aby ostatecznie mogły służyć do ściągania na siebie spojrzeń w podniosłym społeczeństwie.
